விடைபெற முடியாத அரங்கம்

அரங்கத்தின் திரைகள்
பக்கவாட்டில் இழுபட
ஒளி உமிழும் விளக்குகள் முன்
மனனித்த வார்த்தைகளை உதிர்க்கிறேன்.
நான் நாடிழந்தவள்…
உடைந்து சிதறுமொரு கண்ணீர்த்துளி…
யாரோ ஒருவனின் காதலி…
நாடோடியும் அகதியுமானவள்…
தனிமையின் விடுதி…
இசையின் மடியில் தூங்கும் தேவதை…
நான் நித்திலா…!
ஞாபக அட்டைகளைப் பார்வையாளரின் முன்
விசிறியடித்துப் பரத்துகிறேன்.
நீங்கள் ராஜாவாகிறீர்கள்…
ராணிகளாகவும் எண்களாகவும்
உருமாறிக்கொண்டிருக்குமொரு கணத்தில்
விளக்குகள் எரிகின்றன.
உங்களது கைதட்டல்களின் முன்…
‘போதாது’எனும் முணுமுணுப்புகளின்முன்…
மகிழ்ந்து துக்கித்து விடைபெறுகிறேன்.
உருமறைக்கும் முகக்களிம்பு…
ஜிகினாச்சட்டை…
அரையிருளில் அணைக்கும் சொற்கள்…
அனைத்திலிருந்தும்
தப்பித்துச் செல்ல முடிவெடுத்த நேரம்
இன்றிரவு 10:30.

என்னால் விடைபெற முடியாத அரங்கத்தின்
எந்த மூலையில் நீ இருந்தாய்…?
கூர்ந்த விழிகள் வந்து போன தடங்களைப்
பின்தொடர மாட்டாதவளா நான்…?
நாளை மாலை 6 மணிக்கு நான் டெஸ்டிமோனா.

(டெஸ்டிமோனா சேக்ஸ்பியர் எழுதிய நாடகமொன்றில் வந்த பாத்திரம்)